اینـــــــــکه خاک سیهش بالین است
اختر چرخ ادب پـــــــــــــــــــروین است
گر چه جز تلخــــــــــــی از ایام ندید
هر چه خواهی سخنش شیـرین است
صاحب آنهمه گفتــــــــــــــــــار امروز
سائل فاتحـــــــــــــــــه و یاسین است
دوستان به که زوی یـــــــــــــاد کنند
دل بی دوست دلی غمگیــــــــن است
خاک در دیده بســــی جان فرساست
سنـــــگ بر سینه بسی سنگین است
بیند این بستر و عبــــــــــــــرت گیرد
هر کــــــه را چشـم حقیقت بین است
هر که باشی و ز هر جــــــــا برسی
آخـــــــــــرین منزل هستی این است
آدمــــــــــــــــی هر چه توانگر باشد
چون به این نقطه رسدمسکین است
اندر آنجا که قضــــــــــــــا حمله کند
چاره تسلیم و ادب تمکیـــــــــن است
زادن و کشتن و پنهان کـــــــــــــردن
دهــــــــــــر را رسم و ره دیرین است
خرّم آن کس که در این محنت گــــاه
خاطــــــــــــری را سبب تسکین است
((پروین اعتصامی))